میدونم ساعت چند بود و چند ساعت شد که داخل خیابانهای شلوغ با هندزفری در حال قدم زدن بودم. دو ضربه به اپل واچ روی دستم زدم و ساعت دوازده شب نمایان شد. حتی از این ساعت هم که موقع خریدش کلی ذوق داشتم بدم میآمد. روی صندلیهای خالی ایستگاه اتوبوس نشستم. گوشیم رو از روی حالت پرواز در اوردم و سیل پیامها و تماسها هجوم آوردند. همه پیام داده بودند به جز اون...
به پیام بهترین سایت همسریابی بین المللی که نوشته بود همه چیز رو گفتی؟ پوزخندی زدم و با آمدن اتوبوس گوشی رو درون کیفم گذاشتم و بلند شدم. کلید رو داخل در گذاشتم و با ورود به خانه با چراغهای خاموش مواجه شدم. بزرگترین سایت همسریابی بین المللی و بابا طبق عادت هرشب تا مغازه رو تعطیل کنند و برگردند ساعت یک میشد. پس تا نیم ساعت دیگه میرسیدند. به سمت اتاقم رفتم و با بزرگترین سایت همسریابی بین المللیم فکر کردم اگه خودخواهی من و اصرار زیاد به تهران آمدن نبود الان نیازی نبود تا این موقع شب کار کنند.
تازه بهترین سایت همسریابی بین المللی هم گرفتار این آدمها نمیشدم.
تازه بهترین سایت همسریابی بین المللی هم گرفتار این آدمها نمیشدم. باورم نمیشد این قدر زود از آرزوی بزرگترین سایت همسریابی بین المللیم پشیمان شده باشم. در حال نشستن روی تخت به حسام پیام دادم و گفتم نظر من عوض شده. چند دقیقه بعد که بابا و بزرگترین سایت همسریابی بین المللی برگشتن خونه پیششون رفتم و از تصمیمم بهشون گفتم. مخالفتی نداشتن و تنها سوالشون این بود پس بزرگترین سایت همسریابی بین المللی چی؟ چی میگفتم؟
بگم سایت همسریابی بین المللی رایگان چی؟
بگم سایت همسریابی بین المللی رایگان چی؟ مجبور شدم از مریضیم بگم، چقدر که ناراحت شدن و سرزنشم کردن چرا زودتر بهشون چیزی نگفتم. بابا: سایت همسریابی بین المللی رایگان بابا تصمیمت رو گرفتی؟ دیگه عوض نمیشه؟